Po ostatnim wpisie ciężko było mi cokolwiek ubrać w słowa. Kiedy publicznie opowiesz o tak intymnych, osobistych i trudnych doświadczeniach, wszystko inne przestaje mieć wartość. I w taką pułapkę myślenia właśnie wpadłam, dlatego dziś wracam z nieco luźniejszym wpisem.
Nie sądziłaś, że kiedykolwiek stracisz kontrolę. Trzymałaś życie w garści, byłaś bombą pozytywności, a ludzie po prostu do Ciebie lgnęli. Przyjaciółki śmiały się, że to Ty zawsze namawiałaś do robienia głupich rzeczy. Miałaś kompleksy, ale łatwiej było zamiatać je pod łóżko. Niech się kurzą, niech ludzie nie widzą.
Ach te zapiski. Trudno nie spisywać myśli, kiedy głowa swoje, a my swoje. Mam tyle do przekazania, do powiedzenia. Czasami nie nadążam za swoimi emocjami, które uprawiają swoje harce bez mojej zgody. W efekcie powstają kolejne zapiski, które chyba trochę lubicie.
Nie chcę uciekać od mojej wrażliwej natury. Wy też nie uciekajcie, nie warto. Część z Was zauważyła, jak często przewija się u mnie temat samoakceptacji i relacji z własnym ciałem. Ostatnio więcej nad tym pracowałam, zdarzały się też gorsze chwile, a pisanie często mi w nich pomagało. Taka osobista terapia.
W życiu każdy miewa momenty, gdy cały świat widzi w czarnych barwach. To źle, tamto niedobrze. Tego nam się nie chcę, to jest bez sensu. Najlepiej zostać w łóżku, jak najdalej od ludzi i tę złą passę przeczekać. A jak poprawić sobie humor? Może spróbować wypisać wszystko, co daje nam w życiu radość?
Upływające lata potrafią przerażać. Szczególnie gdy człowiek do końca nie wie, jak ułożyć swoje życie. Ja też nie wiem, ale to jest w nim najbardziej ekscytujące, prawda? Dziś nieco o złych wyborach, których nie chcę żałować.
Nadal to do mnie nie dociera, ale dziś skończyłam 25 lat. Ćwierć wieku, które minęło jak jeden dzień. Tyle wspomnień, doświadczeń, przeżyć, które ukształtowały to, jakim człowiekiem jestem obecnie. Dziś opowiem Wam o 25 rzeczach, które do tej pory zrozumiałam.
Kochani! Jestem, zaglądam, myślę, spisuję pomysły. Bo niestety tylko na to mam ostatnio siłę. Czasami bywa tak, że człowiek musi nabrać dystansu i porządnie zakotwiczyć się w realnym życiu, by móc inspirować tutaj, w sieci.
I znowu. Znowu wracam. Nie raz zastanawiam się, po co. Czy nie łatwiej byłoby mi żyć w Polsce? Nie mam idealnego życia, ale wracam, bo mam marzenia. Jest jeszcze tyle do zrealizowania! Tęsknota za domem, a może chodzi o coś więcej?
Zbyt dużo w moim życiu było traktowania siebie samej jak własnego wroga. Zbyt długo uważałam, że mogę lepiej, mocniej, więcej. Zbyt długo chciałam zbliżyć się do ideału, który nie istnieje, a raczej istniał, ale tylko w mojej głowie. Zbyt długo traktowałam siebie nie tak, jak chciałam być traktowana przez innych. To już koniec.