Kto ma prawo nazywać siebie specjalistą w danej dziedzinie? Co musimy zrobić, żeby bez obaw brać za swoje usługi pieniądze? Czy potrzebna nam szkoła, lata nauki, a może wystarczą umiejętności i wiedza, które nabyliśmy sami? Czy istnieje wyznaczona granica i idealny moment, w którym możemy zacząć nazywać się np. fotografem?
Siedzę na balkonie u sąsiadów i chłonę. Chłonę słoneczny, przyjemnie rześki dzień, który przyniósł wreszcie trochę ciepła. To co, że od jutra deszcz. Nie myślę o jutrze, biorę to, co dostaję dziś. A dziś jest pięknie i jakby lżej.
Mówią, by nie patrzeć na świat w szarych barwach. Czy zawsze? Ja codziennie staram się wybierać właśnie tę szarość, bo w życiu nic nie jest czarne albo białe. Przynajmniej dla mnie. Staram się widzieć kompromis, wybieranie mniejszego zła, działanie w zgodzie z własnym sumieniem. Robienie tego, co na dany moment jestem w stanie zrobić. Dziś o zbyt pochopnym ocenianiu innych i wyciąganiu bolesnych wniosków, którymi krzywdzimy drugiego człowieka.
Podcasty rosną w siłę, a ja bardzo się z tego cieszę! Jeśli jeszcze nie znasz tego medium, dziś przychodzę z pomocą, podsyłając ulubionych twórców, którzy regularnie goszczą… w moich uszach. Czym są podcasty? Dlaczego i kiedy warto ich słuchać? Jakie są moje ulubione podcasty? O tym wszystkim przeczytasz w tym wpisie.
Narzekanie na brak spełnienia przychodzi nam naprawdę łatwo. Z zazdrością zerkamy na innych i lubimy dopisywać sobie wyidealizowany scenariusz życia drugiego człowieka, ustawiając jednocześnie samego siebie w cieniu. Tylko… jak dużo wysiłku wkładasz w to, by wieczorem, kładąc się do łóżka, móc szczerze powiedzieć: tak, to był cholernie dobry dzień?
Przyjechałam właśnie do nowo otwartej kawiarni w Bodø (to dopiero święto w tej mieścinie), popijam latte na mleku owsianym i podjadam czekoladę, którą zabrałam ze sobą z domu. Chyba mnie nie wygonią za własny prowiant, co? I biorę się za pisanie podsumowania kwietnia, z którego, mam nadzieję, wyciągnięcie również coś dla siebie.
Jak często mówisz drugiemu człowiekowi coś miłego? Myślę, że każdy z nas robi to zdecydowanie za rzadko. Gdyby tylko dobrą myśl na temat kogoś z otoczenia faktycznie mu przekazać, a nie zatrzymać na wyłączność, każdemu żyłoby się po prostu lepiej.
Czuję spokój, którego przez ostatnie dni, a tak naprawdę, cały miesiąc, brakowało. Otwarte okno, lekkie, rześkie powietrze łaskocze mnie po twarzy, na której maluje się jeszcze zmęczenie po podróży do Hamburga. Myślami już w kwietniu, ale chyba warto podsumować ten miniony miesiąc. Ciekawi?
Przygotujcie się na długi wpis. Opowiem Wam o tym, jak i dlaczego przeszłam na dietę roślinną. Będzie nieco mojej historii, spostrzeżeń i spraw, które drażnią mnie najbardziej. O akceptacji i szacunku dla decyzji innych też opowiadam, bo to jest kluczowe!
Są tu fani lutego? Dużo osób nie przepada za tym miesiącem, a ja, tak trochę na przekór, bardzo go lubię. On już za nami, a dziś opowiadam, jak minęło mi te 28 dni. A bywało różnie.