Czuję spokój, którego przez ostatnie dni, a tak naprawdę, cały miesiąc, brakowało. Otwarte okno, lekkie, rześkie powietrze łaskocze mnie po twarzy, na której maluje się jeszcze zmęczenie po podróży do Hamburga. Myślami już w kwietniu, ale chyba warto podsumować ten miniony miesiąc. Ciekawi?
Są tu fani lutego? Dużo osób nie przepada za tym miesiącem, a ja, tak trochę na przekór, bardzo go lubię. On już za nami, a dziś opowiadam, jak minęło mi te 28 dni. A bywało różnie.
Nadal to do mnie nie dociera, ale dziś skończyłam 25 lat. Ćwierć wieku, które minęło jak jeden dzień. Tyle wspomnień, doświadczeń, przeżyć, które ukształtowały to, jakim człowiekiem jestem obecnie. Dziś opowiem Wam o 25 rzeczach, które do tej pory zrozumiałam.
Styczeń za nami, jak tam Wasze postanowienia, cele i ich realizacja? No dobra… żartuję. Nie zaczynajmy tak poważnie! Dziś zasypuję Was styczniowymi wspomnieniami, zdjęciami i opowieściami o tym, co się działo przez te pierwsze dni 2018. Ciekawi? Chodźcie na małe podsumowanie!
W tym roku postanowiłam, że również wybiorę słowo drogowskaz na nowy rok. Słowo, do którego będę mogła w każdej chwili wrócić, które da mi nadzieję, pomoże przełknąć okresy stagnacji i zwątpienia. Coś, co idealnie wpisze się w wiele aspektów mojego życia i pozwoli spojrzeć na siebie z czułością, cierpliwością i dystansem. Bo życia nie można brać tak do końca na poważnie!
I znowu. Znowu wracam. Nie raz zastanawiam się, po co. Czy nie łatwiej byłoby mi żyć w Polsce? Nie mam idealnego życia, ale wracam, bo mam marzenia. Jest jeszcze tyle do zrealizowania! Tęsknota za domem, a może chodzi o coś więcej?
Nie martw się, to nie jest kolejny wpis z kategorii: Nowy rok, nowa ja. Nie chcę ślepo doradzać i przekonywać, że 2018 będzie dla Ciebie wyjątkowy. Raczej namawiam do chłodnej analizy minionego roku i wynagrodzenia siebie samego za to, co udało nam się osiągnąć. Nawet jeśli wydaję Ci się, że nie zrobiłeś ze sobą kompletnie nic, ja w to nie wierzę. Zatem, jak dobrze zacząć rok?
Patrzę w sufit i szukam, szukam odpowiedzi na to, co męczy mnie od dłuższego czasu. Zachłannie próbuję odkryć mój cel, moje powołanie, moją misję na tej ziemi. Czuję, że ją mam. A może ona… jest tuż obok, a wręcz we mnie?
Dziwny był ten miesiąc, pełen wzlotów, upadków, zawahań, zwątpień, ciężkiej pracy, kumulujących się myśli, ale też cudownych chwil z bliskimi mi osobami, które wciąż odnawiały wiarę we własne możliwości i fakt, że przyszłość przyniesie wiele dobrego. To nie był idealny i łatwy miesiąc. Te 30 dni dało mi nieźle w kość. Podsumowanie miesiąca, czyli mój czerwiec w wielkim skrócie.