Komentarze do: Każdy z nas za czymś tęskni. | O powrotach, które łatwe nie są i tęsknotą za domem.

Autor: Klaudia | klaudiakoldras.pl

Sat, 30 Dec 2017 08:50:00 +0000

Olu, zgadzam się w 100%. Choć ja zawsze mam tak, że tęsknota jest największa, zaraz po powrocie z domu rodzinnego do Norwegii. Paradoksalnie, po dłuższym czasie, tęsknie, ale już tak bardzo przyzwyczajam się do tego stanu, że nie jest mi z nim ciężko. Buziaki! :*

]]>

Autor: Aleksandra Pakuła

Sat, 30 Dec 2017 08:09:00 +0000

Lubię tęsknotę. Na co dzień tęsknię za rodzinnym domem i uważam, że to bardzo dobry dla mnie stan. Dzięki tęsknocie doceniam to, co mam i gdy już jestem z bliskimi, staram się wykorzystać ten czas na 200 procent. Tęsknota uświadamia mi, że nic nie jest wieczne i nie można mieć wszystkiego. Jedt tez dla mnie doeidem na to, ze bardzo mi na rodzinie zależy. Nie ma przecież nic gorszego, niż nie mieć za kim tęsknić.

]]>

Autor: Literatka

Fri, 29 Dec 2017 20:31:00 +0000

Haha, dokładnie! Ja już przestałam cokolwiek do nauki (oprócz laptopa do pociągu) wozić ;).

]]>

Autor: Klaudia | klaudiakoldras.pl

Fri, 29 Dec 2017 17:51:00 +0000

Wiem Daria, że tęsknoty doświadczasz każdego dnia. Mimo że nie mamy prawa licytować się, kto ma gorzej, a kto łatwiej, tylko mogę sobie wyobrazić, jak ciężko Ci było, kiedy w Twoim życiu nie pojawiła się jeszcze przyjaciółka. To jest zupełnie inny wymiar tęsknoty, który nie każdy przetrzyma. Szczerze? Ja nie potrafię sobie wyobrazić siebie samej tutaj, w północnej Norwegii, w tej małej mieścinie… dlatego wiesz co? Masz Ty charakter kobietko, choć wiem, że na pewno niejedna chwila zwątpienia się pojawiła, niejedna łza popłynęła po Twoim policzku. 😉

Tak jak napisałaś, z każdym powrotem, z każdym kolejnym rokiem poza rodzinnym domem, człowiek nabiera dystansu, poznaje siebie i radzi sobie ze wszystkim coraz lepiej. <3

Darioszka, kto jak nie my! Najlepsze dopiero przed nami, a bliscy będą, niezależnie od odległości i tego, gdzie wylądujemy. 🙂

]]>

Autor: Klaudia | klaudiakoldras.pl

Fri, 29 Dec 2017 17:44:00 +0000

Ulu, ale pięknie to podsumowałaś. Zgadzam się w pełni! Długo myślałam, że tęsknota to coś negatywnego, ale nie. Ona będzie, zawsze. 🙂 I tak jak napisałaś, dobrze, że jest, bo wtedy nasze życie jest pełniejsze i faktycznie na kimś lub na czymś nam zależy! Czujemy, tęsknimy, myślimy, troszczymy się.
Wracając jeszcze do tego, co napisałaś, doskonale pamiętam bycie studentką. Miałam w zwyczaju tachać ze sobą stos książek, bo przecież u rodziców na pewno, w spokoju się pouczę. Chyba nie muszę dodawać, że to nigdy mi się nie udało. 😉

Ściskam. <3

]]>

Autor: Klaudia | klaudiakoldras.pl

Fri, 29 Dec 2017 17:39:00 +0000

Ohhh jak ja doskonale rozumiem to zawieszenie Oluś! 🙂 Na pewno wiele osób ma podobnie. Pozdrawiam Cię, niech ta tęsknota będzie znośna i zawsze motywująca do tego, by być na 100% ‚tu i teraz’, kiedy już tych bliskich mamy na wyciągnięcie ręki. <3

]]>

Autor: Literatka

Fri, 29 Dec 2017 17:10:00 +0000

Ja, żyjąc na co dzień w Warszawie z dala od rodziny na Podlasiu, także tęsknię. Weekendy są za krótkie, powroty dość bolesne, ale budowanie swojego życia w innym miejscu jest także ekscytujące i rządzi się swoimi prawami. Z uwagi na te czynniki mam zupełnie inne tryby funkcjonowania w Warszawie i w domu rodzinnym – ciężko pracuje mi się będąc z rodziną, bo chcę im poświęcać cały swój czas, za to w Warszawie wychodzi mi to doskonale. Według tych kryteriów staram się organizować swój czas, wybierać terminy wizyt i rozkładać obowiązki. Uważam, że tęsknota nie jest oznaką, że czemuś nam źle, ale że czegoś nam brakuje. A to świadczy przede wszystkim o tym, że na czymś nam zależy. 🙂

]]>

Autor: Klaudia | klaudiakoldras.pl

Thu, 28 Dec 2017 17:02:00 +0000

Klaudia, miło mi i dziękuję! <3

]]>

Autor: Daria.

Thu, 28 Dec 2017 08:51:00 +0000

tęsknie, bardzo tęsknie. czytają ten wpis łzy leciały mi jak grochy z oczu. jednak tak jak Ty, po prostu nauczyłam się z tym żyć i walczę by po każdym powrocie nie wpaść w jakiś depresyjny stan, bo kiedyś było mi ciężko, ale z doświadczeniem wszystko się zmienia, przede wszystkim myślenie i moje życie w innym kraju, więc za każdym razem inaczej się wraca. „Christmas is a time when you get homesick – even when you’re home” – tu się zgadzam, chyba zawsze najciężej jest mi z okresem świątecznym, ale radzę sobie z tym wracając z pozytywną energią (którą nazbierałam podczas tych leniwych świątecznych dni) do codziennej rutyny, a przede wszystkim nauki do egzaminów. nie jest łatwo, ale tak jak piszesz, to nasz wybór i taka często kolej rzeczy. najciężej jest mi z samą myślą, że wracam gdzieś, gdzie jestem po prostu sama, sama ze sobą. w tym roku znalazłam przyjaciółkę, więc na pewno będzie to nieco inne odczucie, ale nadal, nie jest to dla mnie powrót do ciepłego domu, gdzie ktoś na mnie czeka, tylko powrót do pokoju, który wynajmuję. jednak wiem, że nie mogę tak myśleć, a właśnie z tych moich małych czterech kątów każdego dnia kontaktuję się z rodziną i dbam by pielęgnować nasze relacje jak tylko potrafię 🙂 akceptuję, żyję dalej, a jeśli będę chciała coś zmienić, wiem, że to poczuję i zrobię tak by żyć w zgodzie ze sobą.

]]>

Autor: Ola | Chasing Colors

Wed, 27 Dec 2017 21:02:00 +0000

Rozumiem bardzo dobrze, odkąd wyjechałam z domu jestem zawieszona między dwa światy, a będąc w jednym z nich, czuję, jakby ten drugi na chwilę nie istniał i był jakby za szybą. Uczę się akceptować fakt, że nie można mieć wszystkiego. 🙂

]]>